Երբեմն մտքի անմեկնելի ընթացքը ծնունդ է տալիս բառերի, որոնք կարծես ծագում են չգիտես որտեղ փայլատակող կայծերից: Որպես բառային օվկիանոսի խորքերում կայծկլտող փարոս-ուրվական, չիրականացված հույսերի ու անկատար խոստումների արձագանք՝ «երբեքևեթ» բառը լեզվական կանոններում տեղ դեռևս չունի, բայց ենթադրենք, որ այն կյանքի իրավունք ունի գրական աշխարհում: «Երբեքևեթ»-ը խաղում է մեր գիտակցության հետ՝ մեր երևակայությունը դնելով անհնարինի և հնարավորի ճոճանակի վրա: Այն ստիպում է, որ ժամանակը քարանա շփոթության մեջ, որովհետև ինչպե՞ս կարող է միաժամանակ լինել երբեք և ևեթ, այսինքն՝ երբեք և հիմա:

«Երբեքևեթ»-ն իր մեջ է լուծում ավազե ժամացույցի հավերժական շարժման արձագանքը. ժամացույց, որի ամեն աննշան ավազահատիկը մի ակնթարթ է, որն ապրում է իր անմեկնելի օրենքներով: Այն ճակատագրի ամենանուրբ թելերից հյուսված բառային միավոր է, որտեղ ժամանակի՝ իրար հակառակ իմաստներ ունեցող մակբայի և եղանակավորող  բառի միահյուսումն արտահայտում է և՛ հույսի ջերմ շող, և՛ անդառնալիության այրող ցավ:

Այդպիսով, «Երբեքևեթը» դառնում է հրաշք բանալի, որը դռներ է բացում դեպի մեր ներաշխարհի աբսուրդի թատրոնը՝ դարերի հավերժական ընթացքի միջից մեզ աչքով անելով և մեր սրտերը լցնելով հրաշքի աղոտ, պատրանքային ակնկալիքով: Մի՞թե այս բառը միշտ մեզ հետ չէր՝ թաքնված մեր գիտակցության ծալքերում և սպասելով այն պահին, որպեսզի ցոլարձակի այս վեպի էջերում: